به گزارش خبرنگار ایراسین، «فیات» نامی شناخته‌شده نه تنها برای دوستداران صنعت خودرو، بلکه برای عموم مردم است، چرا که همیشه خودروهایی تولید کرده که با کمترین هزینه، باکیفیت‌ترین اتومبیل‌ها در دسترس مردم عادی باشد.
اما شاید خیلی‌ها ندانند که در فوتبال هم این خودروساز مطرح ایتالیایی، یکی از موفق‌ترین باشگاه‌دارها بوده که حالا پرافتخارترین تیم این ورزش در ایتالیا را هم اداره می‌کند؛ یوونتوس.
در ادامه این مطلب به چگونگی پیدایش یوونتوس و اینکه چه شد فیات تصمیم گرفت وارد فوتبال شود، خواهیم پرداخت.
تاریخچه بیش از یک قرنی فیات
شرکت فیات اتومبیلز اس.پ.ا. (FIAT Automobiles S.p.A) که معمولاً به‌طور ساده با نام فیات شناخته می‌شود، یک خودروساز ایتالیایی است. این شرکت در سال ۲۰۱۴ بخشی از گروه فیات-کرایسلر اتومبیلز شد و در سال ۲۰۲۱ از طریق بخش ایتالیایی خود، یعنی استلانتیس اروپا، به زیرمجموعه‌ای از استلانتیس تبدیل گردید.
در ۱۱ جولای ۱۸۹۹، جووانی آنیلی یکی از اعضای بنیان‌گذار شرکت فیات (Fabbrica Italiana di Automobili Torino) بود. نخستین کارخانه فیات در سال ۱۹۰۰ افتتاح شد؛ با ۳۵ کارمند که ۲۴ خودرو تولید می‌کردند. فیات از همان آغاز به خاطر استعداد و خلاقیت کارکنان فنی خود شناخته می‌شد. در سال ۱۹۰۳ این شرکت سود اندکی به دست آورد و ۱۳۵ خودرو ساخت؛ این رقم در سال ۱۹۰۶ به ۱,۱۴۹ خودرو رسید. سپس شرکت سهامی عام شد و سهام خود را از طریق بورس میلان عرضه کرد.
فیات اتومبیلز بزرگ‌ترین خودروساز ایتالیا است. این شرکت در طول بیش از یک قرن، بزرگ‌ترین خودروساز اروپا و سومین در جهان پس از جنرال موتورز و فورد باقی ماند و این جایگاه را برای بیش از ۲۰ سال حفظ کرد، تا اینکه بحران صنعت خودرو در اواخر دهه ۱۹۸۰ آغاز شد. در سال ۲۰۱۳، شرکت فیات اس.پ.ا. دومین خودروساز بزرگ اروپا از نظر حجم تولید و هفتمین خودروساز بزرگ جهان بود، در حالی که فیات-کرایسلر اتومبیلز (FCA) در رتبه هشتم جهانی قرار داشت.
تأسیس باشگاه یوونتوس
یوونتوس در اواخر سال ۱۸۹۷ توسط دانش‌آموزان دبیرستان ماسیمو داتسلیو در شهر تورین تأسیس شد و نام آن در ابتدا اسپورت-کلاب یوونتوس بود. از میان بنیان‌گذاران می‌توان به اوژنیو کانفاری و انریکو کانفاری اشاره کرد. دو سال بعد، نام باشگاه به فوتبال کلاب یوونتوس تغییر یافت. این تیم در سال ۱۹۰۰ به مسابقات قهرمانی فوتبال ایتالیا پیوست و نخستین دیدار رسمی خود را در تاریخ ۱۱ مارس ۱۹۰۰ مقابل تیم تورینزه انجام داد که با نتیجه ۱–۰ شکست خورد.
در فصل ۱۹۰۵، یوونتوس برای نخستین بار قهرمان لیگ ایتالیا شد. پیش از آن، در سال ۱۹۰۴، تاجر مارکو آیمونه-مارسان وضعیت مالی باشگاه را سر و سامان داد و این امکان فراهم شد که زمین تمرینی از پیاتزا دارمی به ورزشگاه مناسب‌تر ولودروم اومبرتو اول منتقل شود. در آن زمان بازیکنان پیراهن‌های صورتی و مشکی می‌پوشیدند. اما در زمان قهرمانی ۱۹۰۵، رنگ پیراهن تیم به راه‌راه مشکی و سفید تغییر کرده بود؛ طرحی که از تیم انگلیسی ناتس کانتی الهام گرفته شده بود.
در سال ۱۹۰۶ شکافی در باشگاه ایجاد شد، زیرا برخی اعضا قصد داشتند یوونتوس را از شهر تورین منتقل کنند. آلفرد دیک، رئیس وقت باشگاه، با این موضوع مخالف بود و به همراه تعدادی از بازیکنان شاخص جدا شد و تیم اف‌بی‌سی تورینو را بنیان گذاشت. همین موضوع سرآغاز دربی دلا موله شد. پس از این جدایی، یوونتوس مدتی طولانی را صرف بازسازی و بقا کرد و حتی دوران جنگ جهانی اول را نیز پشت سر گذاشت.
در سال ۱۹۱۳، یوونتوس به دلیل قرار گرفتن در رده آخر جدول، به دسته دوم سقوط کرد. اما با فشار مدیران باشگاه بر فدراسیون فوتبال ایتالیا، تصمیم گرفته شد تعداد تیم‌های لیگ در فصل بعد افزایش یابد و به این ترتیب یوونتوس توانست در دسته اول باقی بماند.
ورود خانواده آنیلی
اما فیات، شرکتی نبود که از ابتدا یوونتوس را تأُسیس کرده باشد و دو دهه بعد از پیدایش تیم محبوب ایتالیایی وارد آن شد.
در سال ۱۹۲۳، ادواردو آنیلی نخستین رئیس از خاندان آنیلی شد؛ خانواده‌ای که یک قرن است بر باشگاه یوونتوس حکومت می‌کند. این ماجرا در کتابی از ایتالو کوچّی و نیکولا کالزارتا، همراه با عکس‌های تاریخی درخشان سالواتوره جیلیو، روایت شده است.
خاندان واقعی ایتالیا، همان‌طور که همه می‌دانند، از سال ۱۹۲۳ شیفته فوتبال و یوونتوس بودند. کوچّی و کالزارتا در کتاب خود می‌نویسند: «۲۴ جولای ۱۹۲۳. تاریخ سرنوشت‌ساز. روزی که شوالیه ادواردو آنیلی، دکترای حقوق، جایگزین جینو الیوتی شد و ریاست باشگاه یوونتوس را بر عهده گرفت.»
ادواردو، نخستین وارث خاندان آنیلی که هدایت یوونتوس را در دست گرفت، با تشویق طبقه کارگر وارد این عرصه شد. در واقع آنتونیو بروما، مدافع اهل ورسلی، بازیکن یوونتوس و کارگر فیات (که مجوز تمرینش به امضای سناتور آنیلی رسیده بود) او را چنین خطاب کرد: «وکیل ادواردو، افتخار بزرگی خواهد بود اگر شما رئیس ما باشید.» و این‌گونه بود که ادواردو، در ۳۱ سالگی، به‌عنوان معاون فیات و کارگاه‌های ویلّار پرُزا، عاشق فوتبال، موتور و سفر، هدایت تیمی را به دست گرفت که بعدها به بانوی پیر فوتبال ایتالیا بدل شد.
بزرگِ ایتالیایی مثل غول‌های انگلیسی
ادواردو با روحیه‌ای همانند غول‌های صنعتی فوردی کارش را آغاز کرد: او فهمید که فوتبال ایتالیا باید مانند انگلیسی‌ها سرعت بگیرد و از آماتوری خاکستری خارج شده و به سمت حرفه‌ای‌گری برود. نخستین گام‌ها: ساخت استادیوم جدید در کورسو مارسیلیا و سپس جذب مربی بزرگ مجار، ژنو کارولی. کارولی با خود ستاره‌ای به نام فرنچ هیرزر، کاپیتان تیم ملی مجارستان، آورد. بعدها با فعالیت نمایندگان یوونتوس در آمریکای جنوبی، بازیکنان بزرگی چون اورسی، مونتی و چزارینی به تورین آمدند تا در کنار استعدادهای داخلی مانند کومبی، روسِتا، کالّیگاریس و مونراتی یک تیم رؤیایی بسازند. این تیم توانست در پنج‌ساله طلایی ۱۹۳۰–۱۹۳۵ پنج قهرمانی پیاپی کسب کند (رکوردی که تنها یوونتوس عصر آندره‌آ آنیلی با ۹ قهرمانی متوالی شکست). در همین دوران بود که «سبک یوونتوس» متولد شد: «مدیران همیشه یکسان، اعضا همیشه وفادار، بازیکنان همیشه متحد، نه زیاد ستوده و نه زیاد سرزنش شده؛ و مهم‌تر از همه، تربیتی نه فقط ورزشی، بلکه اجتماعی.»
اما در جولای ۱۹۳۵، ادواردو در حادثه سقوط هواپیمای دریایی در جنوا جان باخت. او تنها ۴۳ سال داشت. پس از او، پسرش جووانی آنیلی هدایت یوونتوس و امپراتوری صنعتی خانواده را بر عهده گرفت. او نیز مانند پدرش، یوونتوس را در مسیر قهرمانی‌ها نگه داشت.
در دهه‌های بعد، اومبرتو آنیلی و سپس ستارگانی چون سیوُری، جان چارلز، پلاتینی، باجو، زیدان، ندوِد و کاناوارو، نام یوونتوس را در تاریخ ماندگار کردند. اما با ماجرای کالچوپولی ۲۰۰۶ و سقوط تیم به سری B، شکوه یوونتوس آن یلی‌ها ناگهان شکست.
این روایت با مرگ جانی آنیلی در ۲۰۰۳ (و یک سال بعد مرگ برادرش اومبرتو) به پایان رسید. بسیاری این حوادث را «نفرین آنیلی‌ها» دانسته‌اند؛ رشته‌ای از تراژدی‌ها که یادآور سرنوشت خانواده کندی در آمریکا است. اما با وجود همه این‌ها، میراث آنان برای یوونتوس همان مانترای جاودانه است: «بردن مهم نیست، بردن تنها چیزی است که اهمیت دارد.»
نشانه‌ای از فیات در القاب یووه
در طول تاریخ خود، باشگاه یوونتوس القاب گوناگونی به دست آورده است که مشهورترین آن‌ها «لا وچیا سینیورا» (La Vecchia Signora) یا همان «بانوی پیر» است. بخش «پیر» این لقب در واقع نوعی بازی زبانی با نام «یوونتوس» است که در زبان لاتین به معنای «جوانی» می‌باشد. این لقب از میانگین سن بالای بازیکنان ستاره یوونتوس در اواسط دهه ۱۹۳۰ گرفته شد. بخش «بانو» نیز به این دلیل است که هواداران پیش از دهه ۱۹۳۰ باشگاه را با این واژه خطاب می‌کردند.
لقب دیگر باشگاه «لا فیدانتزاتا دیتالیا» (La Fidanzata d’Italia) به معنای «نامزد ایتالیا» است، زیرا طی سال‌ها حمایت گسترده‌ای از سوی کارگران مهاجر ایتالیای جنوبی (به‌ویژه از شهرهای ناپل و پالرمو) که از دهه ۱۹۳۰ برای کار در کارخانه فیات به تورین آمده بودند، دریافت کرد.
از دیگر القاب یوونتوس می‌توان به «لا ماداما» (La Madama) به زبان پیمونته‌ای به معنای «بانو»، «بیانکونری» (i Bianconeri) به معنای «سفید و مشکی‌ها»، و «لِه زِبره» (Le Zebre) به معنای «گورخرها» (به دلیل رنگ لباس تیم) اشاره کرد.
همچنین لقب «ای گوبی» (i Gobbi) برای هواداران یوونتوس به کار می‌رود و گاهی برای بازیکنان تیم نیز استفاده می‌شود. رایج‌ترین روایت درباره منشأ این لقب به دهه ۱۹۵۰ بازمی‌گردد؛ زمانی که «بیانکونری» پیراهن‌هایی گشاد با شکافی بنددار در قسمت سینه می‌پوشیدند. هنگام دویدن بازیکنان، این پیراهن‌ها در قسمت پشت برجستگی ایجاد می‌کردند (شبیه به اثر یک چتر نجات) و بازیکنان را شبیه افراد قوزدار نشان می‌دادند.
ارسال نظر