پایگاه خبری تحلیلی ایراسین، دونالد ترامپ نفت و نفتی‌ها را دوست دارد. او مشتاقانه در مورد «طلای سیاه» حرف می‌زند، با همان شدت و حدتی که میدان نفتی «اسپیندل‌تاپ» تگزاس در سال ۱۹۰۱ ظرف مدت ۹ روز حدود ۱ میلیون بشکه تولید می‌کرد و باعث شکوفایی اقتصادی شهر هوستون شده بود. در دوره اول ریاست جمهوری‌اش، او رکس تیلرسون، مدیر عامل سابق «اکسون موبیل»، قدرتمندترین شرکت هیدروکربنی آمریکا را به عنوان وزیر خارجه منصوب کرد. در روز ۳ فوریه، سنا به «کریس رایت»، مؤسس شرکت خدمات نفتی «لیبرتی انرژی»، به عنوان وزیر انرژی رأی اعتماد داد. ترامپ وعده داده که در دوره ریاست جمهوری او، شرکت‌های نفتی بزرگ می‌توانند هر چقدر که بخواهند حفاری کنند.

از برخی جنبه‌ها، این علاقه دوطرفه است. مدیران نفتی قطعاً تسهیل فرآیندهای مجوزدهی و بوروکراسی‌های زیست‌محیطی کمتر را ترجیح می‌دهند. این بوروکراسی‌ها گاهی عملکرد شرکت‌هایشان را در دولت‌های دموکرات سبزتر از سبز باراک اوباما و جو بایدن، متوقف کرد. این صنعت نمی‌تواند منتظر بماند تا ترامپ توقف صادرات گاز طبیعی مایع (LNG) را که دولت‌های قبلی اعمال کرده بودند، معکوس کند. برنامه او برای لغو استانداردهای مصرف سوخت برای خودرو و وانت‌، به معنای افزایش مصرف بنزین در بلندمدت است. کدام مدیر است که مالیات شرکتی کمتری که ترامپ وعده داده را نخواهد؟

به جز این، «دنیل یرگین»، کارشناس صنعت و نایب‌رئیس شرکت تحقیقاتی «اس‌اندپی گلوبال»، انتظار دارد رئیس‌جمهور جدید «ابرفروشنده انرژی آمریکا» شود. شرکت شورون، رقیب کوچک‌تر اکسون‌موبیل، برای نشان دادن حسن نیت خود به ترامپ، در آخرین گزارش فصلی عایدات مالی در ۳۱ ژانویه، خلیج مکزیک را «خلیج آمریکا» نامید؛ تصمیمی که ترامپ به صورت یک‌طرفه گرفت، در حالی که بیشتر مردم هنوز آن را خلیج مکزیک می‌نامند. اما نتایج مالی این شرکت، مثل گزارشی که اکسون‌موبیل در همان روز منتشر کرد، ناامیدکننده بودند. سود شورون و درآمد اکسون‌موبیل طبق پیش‌بینی‌های وال استریت پیش نرفت. اما در دوره ترامپ، جای پیشرفت وجود دارد. با این حال، مشخص نیست که سهامداران دو شرکت چطور می‌خواهند قدر این چهار سال را بدانند.

مجموع ارزش بازار دو شرکت به ۷۵۴ میلیارد دلار رسیده که حدود ۵۰ میلیارد دلار کمتر از زمان اعلام پیروزی ترامپ در انتخابات در ۳ ماه پیش است. تاریخ نیز دلگرم‌کننده نیست. در دوره اول ریاست‌جمهوری او در سال‌های ۲۰۲۱-۲۰۱۷، کل بازدهی سرمایه دو شرکت از جمله سود سهام، از عملکرد نفت برنت به عنوان شاخص جهانی سنجش نوسان قیمت نفت، پایین‌تر بود. برای اکسون‌موبیل این موضوع حتی قبل از آشفتگی بازار ناشی از پاندمی کووید -۱۹ اتفاق افتاد. در مقابل، بازدهی سرمایه آنها زمانی که دموکرات‌ها در قدرت بودند عملکردی بهتر از برنت داشت – به‌ویژه در دوره دوم اوباما و همراه با جهشی بزرگ در دوره بایدن.

این به این دلیل نیست که اظهارات ضد کربن دموکرات‌ها، سرپوشی بوده بر سیاست‌های طرفدار کربن ترامپ در دوره اول ریاست جمهوری او. دلیلش این است که به گفته آقای یرگین، رؤسای جمهور بر دو شخصیت اصلی داستان نفت – یعنی عرضه و تقاضا – تأثیر مستقیمی ندارند. و این بار، سایر ایده‌های بزرگ ترامپ ممکن است تأثیرات غیرمستقیمی داشته باشند که در بلند مدت، بیشتر از اینکه به شرکت‌های بزرگ نفتی آمریکا کمک کنند، به آنها آسیب می‌زنند.

شرکت‌های نفتی قصد ندارند حفاری جدید کنند. از آنجا که قیمت نفت خام فعلاً پایین است، شرکت‌ها انگیزه‌ای ندارند که با ریختن نفت بیشتر در بازار، باز هم قیمت را پایین بیاورند. برای آنها، نفت ارزان‌تر به معنای سود کمتر است. نیمی از مدیران تولیدکننده‌های بزرگ آمریکایی که اخیراً از آنها نظرسنجی شده، گفته‌اند که شرکت‌هایشان امسال هزینه‌های سرمایه‌ای خود را کاهش خواهند داد و ۱۴ درصد انتظار داشتند این هزینه‌ها نسبت به سال ۲۰۲۴ ثابت بماند. اما هیچ‌کدام پیش‌بینی افزایش نکردند. شورون قصد دارد کمی کمتر از سال گذشته در سطح جهانی هزینه کند و هزینه‌های خود را به نصف میانگین بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ برساند. اکسون‌موبیل کمی بیشتر هزینه خواهد کرد، اما فقط به این دلیل که می‌خواهد ۶۰ میلیارد دلاری که در سال ۲۰۲۴ بابت خرید شرکت متخصص استخراج نفت شیل «پایونیر نچرال ریسورسز» پرداخت کرده را هضم کند.

این انضباط سرمایه‌ای دو شرکت را به سرمایه‌گذاران نزدیک کرده است. آنها احتیاط در هزینه و استراتژی‌های سرمایه‌گذاری خود را صرفاً به این دلیل که ترامپ اعلام کرده به راحتی می‌توانند در زمین‌های فدرال اکتشاف کنند، رها نخواهند کرد. بین سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۲۰، دولت او تلاش کرد ۲۵ میلیون جریب را به حراج بگذارد که تقریباً دو برابر مقدار ۴ سال گذشته و ۱۷ برابر مقدار ۳ سال اول دولت بایدن بود. شرکت‌های نفتی، برای کمتر از یک چهارم این زمین‌ها در مزایده شرکت کردند. این بار هم بیشتر آنها همین کار را خواهند کرد. با وجود اینکه شرکت‌های بزرگ نفتی به فعالیت در مناطق غنی شمالی تشویق شده‌اند، اما عجله‌ای برای ورود به آلاسکا ندارند. آخرین چیزی که آنها می‌خواهند، یک «اکسان والدز» دیگر است؛ تانکری که غرق شد و سواحل این ایالت را در سال ۱۹۸۹ آلوده کرد. البته دغدغه آنها بیشتر حفاظت از برند جهانی خودشان است تا مسوولیت‌پذیری قانونی. آنها می‌خواهند در جاهایی مثل اروپا که از سیاست ضد محیط زیستی ترامپ بیزارند و جاهایی که پمپ بنزین‌هایشان در آن فعالیت می‌کنند، وجهه خود را حفظ کنند.

خام‌ترین رئیس‌جمهور

مساله تعرفه‌های ترامپ هم مطرح است. اگر تعرفه‌های وارداتی عملیاتی شود، اکسون‌موبیل و شورون بخشی از هزینه‌هایش را متحمل خواهند شد: تولید نفت آنها در کانادا و صادرات مجدد آن به آمریکا کمتر، و پولی که بابت نفت خام کانادا و مکزیک برای پالایش در آمریکا پرداخت می‌کنند، بیشتر خواهد شد. این شرکت‌ها قبلاً هم از مقابله به مثل چین، ضربه خورده بودند.

یک جنگ تمام‌عیار تجاری شرایط را بدتر خواهد کرد. از آنجا که بیشتر نفت با دلار معامله می‌شود، سایر کشورها با تضعیف ارزهایشان در برابر دلار، قدرت خرید کمتری پیدا خواهند کرد. کاهش رشد اقتصادی کشورها باعث می‌شود اصلاً نیازشان به نفت کمتر شود. این یک نسخه برای نفت خام ارزان و یک آینده خام بدون سود برای نفتی‌های آمریکاست.

منبع: Economist