پایگاه خبری تحلیلی ایراسین، مشکل بعدی این است که اساساً هزینه‌های ساخت جاده، مسیر حمل و نقل، شبکه ارتباطی، ایجاد زیرساخت‌های تأمین برق، گاز و آب برای زمین‌های مورد نظر دولت قابل تأمین و محاسبه نیست، آن هم در دوره‌ای که طی سال‌های گذشته دولت با ۳۰ درصد کسری بودجه روبه‌رو بوده است و تقریباً دیگر نمی‌تواند به ورطه طراحی و اجرای پروژه‌های عمرانی وارد شود. حال چنین دولتی با چنین کسری بودجه چطور می‌تواند برای یک زیست شهری و توسعه افقی بی‌نهایت و غیرقابل محاسبه، گاز تأمین کند؟! آن هم در وضعیتی که حدود ۳۰۰ میلیون متر مکعب کسری در شرایط پیک مصرف گاز دارد. یعنی یک سوم نیاز مصرفی گاز کشور در فصل زمستان کسری است و حتی دولت همین الان هم قادر به تأمین گاز نیست. مگر اینکه به مدت سه ماه همه کارخانه‌ها را تعطیل کند!

هوای آلوده شهرهای مختلف کشور معلول این اتفاق است و نتیجه این است که دولت نمی‌تواند گاز نیروگاه‌ها و پالایشگاه‌های کشور را تأمین کند و آنها از مازوت و نفت کوره برای چرخاندن چرخ کارخانه‌ها استفاده می‌کنند. در چنین شرایطی مگر می‌شود دولت به مردم زمین بدهد؟ دولت حتی اگر هرچه زمین میان شهر تهران تا اصفهان وجود دارد را میان مردم تقسیم کند، اما قادر به تأمین زیرساخت‌های لازم برای زیست آنها در این زمین‌ها نباشد، در مسیری کاملاً نادرست قدم برداشته است.