پایگاه خبری تحلیلی ایراسین، در این میان، یک پرسش اساسی مطرح می‌شود: آیا بازار سرمایه، به‌ویژه در صنایع راهبردی، باید همچنان سودمحور باقی بماند؟ یا زمان آن رسیده که نگاه از «تقسیم سود نقدی» به «خلق ارزش بلندمدت» تغییر کند؟ واقعیت این است که در اقتصادی پرریسک، سود نقدی برای سهامدار نوعی سپر دفاعی است. وقتی نرخ بهره حقیقی منفی است، بازار ارز بی‌ثبات است و اعتماد عمومی به سیاست‌گذاران پایین، دریافت سود نقدی نه از سر طمع، بلکه ناشی از ترس است.

اما در سطح کلان، این نگاه محافظه‌کارانه، رشد صنایع را متوقف می‌کند. بخش‌هایی چون فولاد، پتروشیمی و نفت برای توسعه نیازمند سرمایه‌گذاری‌های سنگین و بلندمدت‌اند. وقتی بخش عمده سود میان سهامداران تقسیم می‌شود، دیگر منابعی برای نوسازی فناوری، گسترش صادرات یا افزایش بهره‌وری باقی نمی‌ماند. نتیجه آن است که شرکت‌ها در چرخه‌ای معیوب گرفتار می‌شوند: سود می‌سازند، تقسیم می‌کنند و دوباره همین مسیر را تکرار می‌کنند؛ بدون آن‌که به آینده بیندیشند.

خروج این منابع از شرکت‌ها صنایع را با مشکل تأمین سرمایه در گردش روبه‌رو می‌کند، آن هم در شرایطی که تأمین مالی بانکی تقریباً غیرممکن شده و تأمین از طریق اوراق یا سکوهای تأمین مالی جمعی با نرخ‌های بسیار بالا انجام می‌شود. این فشار، بنگاه‌ها را به سمت چالش‌های جدی می‌برد. از سوی دیگر، این پول پس از خروج از شرکت‌ها، دوباره در بازار سرمایه سرمایه‌گذاری نمی‌شود؛ بلکه صرف هزینه‌های روزمره یا ورود به بازارهای طلا، ارز و رمزارز می‌شود. نتیجه این رفتار، افزایش نوسانات در سایر بازارها و تشدید بی‌ثباتی اقتصادی است.